عشق و عاشقی در کلام حضرت علی علیه السلام

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی جَعَلَنَا مِنَ الْمُتَمَسِّکِینَ بِوِلاَیَهِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْأَئِمَّهِ عَلَیْهِمُ السَّلاَمُ

حضرت امیر علیه السلام در توصیف فرد عاشق می‌فرمایند:

... و هر که عاشق چیزى شود، دیده اش را کور سازد و دلش را رنجور سازد. پس به دیده بیمار بنگرد و به گوش بیمار بشنود. خواهشهاى جسمانى پرده خردش را دریده، دوستى دنیا دلش را میرانیده، جان او شیفته دنیاست و او بنده آن است.

نکته ۱:

باید توجه داشت که مراد حضرت از چنین عاشقی ، عاشق دنیا و آلودگی‌های دنیا است، و عشق هم به معنای دوست داشتن بی حد و حصر و بدون پشتوانه فکری و اعتقادی است. چنین عاشقی ، دیده‌اش کور می‌شود و بدی‌ها و کثافات معشوقش(دنیا) را نمی‌بیند.

نکته ۲ :

 یگانه عشقی که چشم انسان را بینا می‌کند و دلش را مالامال از شادی و بهجت می‌کند عشق به خدا است ، در این عشق ، معشوق خدای زیبا و زیبا آفرین است که سراسر نور و محبت است. خدایا ای معشوق بی‌همتا و یگانه، معرفت و محبت ما را به خودت و به اولیای خودت(معصومین سلام الله علیهم اجمعین) را روز به روز  بیشتر بفرما. 

 

عید سعید غدیر، عیدالله الاکبر و بزرگترین عید مسلمانان، بر شما مخاطبین گرامی و خانواده محترمتان مبارک باد.

 

یا رسول الله دستانم را بگیر

 حضرت امیر علیه السلام  در توصیف عزیز دُردانه‌ی عالم خلقت حضرت محمد صل الله علیه و آله این نکات را بیان می‌فرمایند:

۱- برادری می کرد در راه خدا. یعنی یار و یاوری مخلص و با محبّت بود، در عین حال فقط خشنودی خدا را در نظر داشت.

۲- دنیا و آنچه در آن است در نظرش کوچک و بی‌ارزش بود. دنیا را برای آماده کردن توشه آخرت می‌خواست نه برای خوش‌گذارنی و لذت.

۳- او بنده شکمش نبود، بلکه شکمش بنده او بود. هر خوردنی که در اختیارش نبود، آرزو نمی‌کرد و آنچه هم که در اختیارش بود به اندازه مصرف می کرد.

۴- اصل اولی برای او سکوت بود. در بین اصحاب و در دورهمی‌ها سخن نمی‌گفت مگر آنکه پرسشی از او می‌شد. 

۵- بسیار متواضع بود. به ظاهر افتاده و ناتوان بود اما در میدان کار مانند شیر، قوی و سریع عمل می‌کرد.

 ۶- زود قضاوت نمی‌کرد. ابتدا عذر و دلیل شخص خطاکار را می‌شنید و بعد نظر می‌داد.

۷- در هنگام جراحت یا بیماری آه و ناله نمی‌کرد، شکوه و داد و فریاد به راه نمی‌انداخت. بله بعد از بهبودی شاید یادی از شدت دردهایش می‌کرد.

۸- هر چه را قبلا خودش عمل نموده بود، به بقیه سفارش می‌کرد. 

۹- اگر با او دعوا و جدال می‌کردند، خاموش می‌ماند مگر اینکه گفتار شبهه کننده‌ای باشد و نیاز به پاسخ داشته باشد، آنگاه لب به سخن می‌گشود.

۱۰-  بیشتر شنونده بود تا گوینده.

۱۱- هر گاه دو کار مساوی و یکسان جلوی او قرار می‌گرفت ، نگاه می‌کرد که کدام کار به خواهش نفس نزدیکتر است همان را مخالف می‌کرد و کار سخت‌تر را انتخاب می‌نمود.

یا رسول الله دستانم را بگیر ؛  

تا بت‏‌های باقی‏مانده دلم را بشکنم ؛ 

که خدای تو خریدار دل‏‌شکستگان است!

متن حکمت ۲۹۸ را در ادامه مشاهده فرمایید