خانواده اعتقادی، خانواده‌ای هدفمند است، و تمام تلاش خود را در راستای هدف، قرار می‌دهد. هدف در خانواده، کمال، سعادت و قرب الی‌الله است،بنابراین افراد خانواده اعتقادی تمام سعی و کوشش خویش را در راستای نزدیک شدن به‌خدا می‌کنند و برای آنها خدا و تقرب به‌خدا مهمتر از هر چیزی است.
فرد در خانواده اعتقادی همیشه شاکر و راضی است، اهل عفو و گذشت است، سازگار و با دیگران، مهربان است. فقر و ناداری، برایش غنا و توانگری است. چون هیچ غنا و توانگری بالاتر از زندگی شیرین، زیبا و گوارا نیست.
چنین خانواده‌ای کمال‌آفرین و سعادت‌آور و درمانگر است. اصلا اختلالی پیش نمی‌آید تا نیاز به درمان باشد، بلکه خانواده معتقد به باورها و ارزش‌های دینی، از اختلالات روانی و عصبی، پیشگیری می‌کند.
زمانی که خدا و دستورات الهی بر خانه و زندگی حاکم شد، همه چیز رنگ و لعاب خدایی پیدا می‌کند. و هر چه که رنگ خدای یافت، ارزش پیدا می‌کند و زیبا می‌گردد. صِبْغَةَ اللَّهِ وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَة[1]