یکی دیگر از آثار ایمان به خدا، تسلیم و رضا به مقدرات الهی است. این حالت بسیار زیبا و ارزشمند میتواند در تحمل و حل بسیاری از مشکلات بخصوص حوادثی که از کنترل انسان خارج است مثل سیل، زلزله، مرگ و بیماریهای لاعلاج، بسیار راهگشا و مفید باشد. حالت رضایت موجب می‌شود اعضای خانواده مشکلات را در زندگی، مثبت و تکامل بخش تلقّی کنند و زمینه سازگاری با چنین حوادث بازگشت ناپذیری را فراهم کرده و اختلافات ناشی از این حوادث را آسانتر حل کنند. در برخی از پژوهشهای روانشناسی، دین را مهمترین عامل ثبات و پایداری خانواده اعلام کرده است.[1]
امام صادق (ع) فرمود: سَرِ طاعت خدا صبر و رضاى از خدا است، نسبت بدان چه خوشاید بنده را یا بد آید و هیچ بندهاى از خدا راضى نباشد در آنچه خوش دارد یا بد دارد، جز آنکه براى او بهتر است هم در آنچه خوش دارد و هم در آنچه بد دارد.[2]
در هر موجودی مرکز فرماندهی و کنترل، سر او است. این تشبیهی که امام صادق علیه السلام فرمودند نشان دهنده اهمیت صبر در راه خدا و راضی بودن به آنچه که خدا مقدر فرموده، است.
اطاعت از خدا بدون حالت صبر و رضا، مانند موجود بدون سر، بی‌اثر و ناقص است.
۲- عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ، قَالَ: «رَأْسُ طَاعَةِ اللَّهِ الصَّبْرُ وَ الرِّضَا عَنِ اللَّهِ فِیمَا أَحَبَّ الْعَبْدُ أَوْ کَرِهَ، وَ لَا یَرْضى عَبْدٌ عَنِ اللَّهِ فِیمَا أَحَبَ أَوْ کَرِهَ إِلَّا کَانَ خَیْراً لَهُ فِیمَا أَحَبَّ أَوْ کَرِهَ». أصول الکافی / ترجمه کمره اى، ج۴، ص: ۱۹۱