اسلام، بنیان ازدواج را برای بقای نسل قرار داده نه صرفاً یک زندگی اشتراکی
اسلام به هنگام قانون گزارى، احکام همسرى و زوجیّت را بر اساس خلقت مردى و زنى قرار داده، زیرا جاذبه جنسى در میان آنها غیر قابل اجتناب است و دست طبیعت، هر کدام از آنها را به وسائل و تجهیزات خاصّ تولید مثل مجهّز ساخته است؛ و فرم جسمانى خلقت بیهوده و باطل انجام نگرفته است.
و جز تولید مثل جهت بقاى نسل هیچ غایت و منظورى براى این ساختمان نبوده است؛ بنابراین عمل نکاح و زناشوئى بر این واقعیّت بنا نهاده شده، و لذا احکام بر عفّت و حجاب و اختصاص زن به شوهر و قرار دادن عدّه و مانند آن براى محکم کردن و استوارى اساس خانواده ترتیب داده شده است.
ولى قوانین موجود در دنیا اعمّ از غربى یا شرقى بنیان ازدواج را بر شرکت زوجین در زندگى خانوادگى قرار داده است، و این یک نوع زندگى اشتراکى در دائره‌اى تنگ‌تر و محدودتر از دایره اجتماع شهرى است بدون ملاحظه و در نظر گرفتن اصل تولید مثل و حفظ اولاد و نسل، و به این دلیل قوانین دنیاى امروز متعرّض هیچیک از چیزهائى که اسلام در نظر گرفته است مثل عفّت و حجاب و نفقه و غیر آن نشده است[1].