اهمیت وفای به عهد و پیمان بین زن و شوهر:
روابط زن و شوهر همواره باید دوستانه باشد در مورد بیرون رفتن زن از خانه، نه شوهر توقع دارد و نه عرف اقتضاء می‌کند که زن همواره و برای هر بار خروج از خانه از شوهرش اجازه بگیرد و به نظر می‌رسد رضایت اجمالی شوهر کافی باشد. البته یک مورد خاص وجود دارد، وقتی که زن و شوهر با هم پیمان بستند که زن از خانه بیرون نرود، او باید به پیمان خود وفا کند، شاهد آن روایت زیر است:
امام صادق علیه السلام می‌فرمایند: در زمان رسول خدا صل الله علیه و آله مردی از انصار به طلب حاجتی از خانه‌اش بیرون شده به مسافرت رفت و با زوجه‌اش پیمان بسته بود که در نبودن وی از منزل خارج نشود تا مرد برگردد و اتفاقاً پدرش مریض شد، زن فردی را نزد رسول خدا صل الله علیه و آله فرستاد و گفت شوهرم به سفر رفته و با من پیمان بسته که از خانه بیرون نروم تا بازگردد و اکنون پدرم مریض شده، شما اجازه می‌دهید به عیادتش بروم؟ فرمودند: نه، در خانه‌ات بنشین و به فرمان شوهرت عمل کن، فرمود: سپس بعد از مدتی پدرش از دنیا رفت باز از رسول خدا صل الله علیه و آله پرسید: پدرم وفات کرد، شما اجازه می‌فرمایید در نمازش شرکت کنم؟ فرمود: نه، در خانه‌ات بمان و اطاعت امر شوهرت بنما، فرمود: پدر آن زن را دفن کردند. سپس رسول خدا صل الله علیه و آله کسی را نزد زن فرستادند و پیغام دادند که خداوند عَزَّ وَ جَلَّ بدون تردید تو و پدرت هر دو را به جهت اطاعتی که از فرمان شوهر کردی آمرزید ۱.
۱- عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّ رَجُلًا مِنَ الْأَنْصَارِ عَلَى عَهْدِ رَسُولِ اللَّهِ ص خَرَجَ فِی بَعْضِ حَوَائِجِهِ وَ عَهِدَ إِلَى امْرَأَتِهِ عَهْداً أَلَّا تَخْرُجَ مِنْ بَیْتِهَا حَتَّى یَقْدَمَ قَالَ وَ إِنَّ أَبَاهَا مَرِضَ فَبَعَثَتِ الْمَرْأَةُ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ ص فَقَالَتْ إِنَّ زَوْجِی خَرَجَ وَ عَهِدَ إِلَیَّ أَنْ لَا أَخْرُجَ مِنْ بَیْتِی حَتَّى یَقْدَمَ وَ إِنَّ أَبِی مَرِیضٌ فَتَأْمُرُنِی أَنْ أَعُودَهُ فَقَالَ لَا اجْلِسِی فِی بَیْتِکِ وَ أَطِیعِی زَوْجَکِ قَالَ فَمَاتَ فَبَعَثَتْ إِلَیْهِ فَقَالَتْ یَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّ أَبِی قَدْ مَاتَ فَتَأْمُرُنِی أَنْ أُصَلِّیَ عَلَیْهِ فَقَالَ لَا اجْلِسِی فِی بَیْتِکِ وَ أَطِیعِی زَوْجَکِ قَالَ فَدُفِنَ الرَّجُلُ فَبَعَثَ إِلَیْهَا- رَسُولُ اللَّهِ ص أَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ قَدْ غَفَرَ لَکِ وَ لِأَبِیکِ بِطَاعَتِکِ لِزَوْجِکِ. من لا یحضره الفقیه، ج۳، ص: ۴۴۲