ارتباط اعضای خانواده به دو صورت می‌باشد: ارتباط کلامی و ارتباط غیر کلامی.
ابتدا ارتباط کلامی و توصیه‌های اسلام در این مورد را مطرح می‌کنیم:
در شیوه برقراری ارتباط کلامی، تفاوت‌هایی بین افراد کودک و بزرگسال و زن و مرد دیده می‌شود، در مورد کودکان فراهم کردن زمینه گفتگو در رشد و بالندگی آنها تأثیر مهمی دارد و برعکس، نبودن شرایط مناسب برای گفتگو و بیان احساسات و عواطف، به سرکوبی عواطف و بازداری شناختی کودک می‌انجامد.
روابط کلامی در خانه آن مقدار که برای زن اهمیت دارد برای مرد اینگونه نیست و او در روابط به صرف حضور بیشتر توجه دارد.تعالیم اسلام درباره نحوه گفتار و بیشتر مضمون آن، توصیه‌های دارد که از ابتدا تا انتهای گفتار را در بر می‌گیرد:
۱- گفتگوی اعضای خانواده باید محترمانه و با آهنگ ملایم باشد:
در قرآن کریم آیه ۱۹ سوره لقمان برای تشویق کردن افراد به لطیف کردن صوت، تشبیهی دارد که فرد را به صوت ملایم در همه جا بویژه در محیط خانه برمی‌انگیزد .
در روایتی1 حتی عطسه با صدای بلند و دلخراش و زشت هم مصداق زشت‌ترین صوت‌ها معرفی شده بنابراین فریاد‌زدن و استفاده از اصوات و عناوین نامناسب در ارتباط کلامی اعضای خانواده به طریق اولی مذموم و قبیح است به عنوان مثال اینکه مرد همسرش را با کلمه ضعیفه و امثال آن خطاب کند بی‌احترامی و صوت زشت حساب می شود.
امام صادق علیه السلام فرمودند: ای مهزم شیعه ما، صدایش از گوش خودش فراتر نمی‌رود۲. این عبارت حضرت کنایه از ملایم بودن و لطافت طبع است که شیعیان باید سعی کنند که اینگونه باشند.۳