دومین شاخصه خانواده پایدار : تربیت فرزندان باید رفتاری باشد نه گفتاری
ما معمولا فقط حرف می‌زنیم! در مشاوره‌ها خیلی از پدر و مادر‌ها می‌گویند: از بس به دختر یا پسرم گفتم زبانم مو در آورده ؛ از این گوش می‌گیره از آن گوش در می‌کنه!
در زبان عربی کلمه را به سه نوع تقسیم می‌کنند: اسم ، فعل و حرف. حرف به تنهایی در کلام هیچ معنایی ندارد و تنهایی هیچ اثری در کلام ندارد. همیشه گفته می‌شود: با حلوا حلوا گفتن دهان شیرین نمی‌شود. این حرف زدن و نصیحت کردن به تنهایی در بچه‌ها اثر ندارد، فقط مقاومت آنها به خواسته ما را بیشتر می‌کند یعنی اثر منفی دارد.
امام صادق علیه السلام می‌فرمایند: به غیر زبانتان مردم را دعوت و نصیحت کنید تا اینکه مردم پرهیزگاری و تلاش و کوشش و نمازخواندن و کار خیر را از شما ببینند چون این دیدن عمل شما برای مردم برانگیزاننده است[1].
بنابراین دائم تکرار نکنید: پسرم نماز بخوان، نمازت دیر شده، زود باش.
یا نگویید: دخترم مویت را کسی نبیند، حجابت را رعایت کن گناه است و ... .
بلکه خودتان اول وقت با نشاط و خوش اخلاقی نماز را بخوانید تا فرزندان هم با دیدن عمل شما به تدریج نمازخوان شوند.
خانم‌ها اگر با اشتیاق و بدون غرزدن و چقدر هوا گرمه و ... چادر سر کنند دختر شما با نشاط چادر به سر می‌کند و به آن افتخار می‌کند.
روان‌شناسان می‌گویند: ۸۵درصد اطلاعات از طریق چشم وارد سیستم ادراکی انسان می‌شود و ۱۵ درصد با گوش. بنابراین آگاه باشیم که فرزندان ما از طریق چشم و الگوگیری از رفتار ما تربیت می‌شوند نه با حرف زدن ما
مرکز گروه وبلاگ نویسان 12034
