خانواده باید ایجابی باشد نه سلبی

 

چهارمین شاخصه خانواده پایدار: خانواده باید ایجابی باشد نه سلبی

تا می‌شود کمتر حرف بزنیم و  بیشتر عمل کنیم(تربیت رفتاری) ، اگر هم خواستیم حرف بزنیم ایجابی حرف بزنیم!

متأسفانه ما معمولا از کلماتی با بار معنایی منفی استفاده می‌کنیم مثلا به فرزندانمان می‌گوییم: نخور ، نبین ، نرو ، نخوان ، با فلانی دوست نشو ، فلان کار را نکن و ...

ایجابی حرف زدن را در ضمن یک مثال کاربردی توضیح می‌دهیم:

وقتی آقای خانه دیرتر از همیشه به خانه می‌آید، خانم خانه به چند صورت می‌تواند با او برخورد کند:

۱- به صورت سلبی( با نگرش منفی) : خانم می‌گوید: تا حالا کدوم قبرستونی بودی؟!  ؛ چرا دیر آمدی؟ کدوم گوری بودی!؟

۲- به صورت ایجابی ( با نگرش مثبت): خانم می‌تواند به صورت زیبا بگوید: از دیر آمدنت نگران شدم. ؛ وقتی نیستی خونه سوت و کوره ، ای کاش زودتر آمده بودی!

در تمام زندگی‌مان می‌توانیم این ایجابی حرف زدن را امتحان کنیم و اثرات معجره آسای آن را مزمزه کنیم مثلا به جای اینکه پشت ماشین باری بنویسم:  بر چشم بد لعنت ؛ بنویسیم: بر چشم خوب رحمت.

به جای اینکه روی دیوار بنویسم: خدا لعنت کند پدر و مادر کسی که اینجا آشغال بریزد ؛ بنویسم : خدا رحمت کند پدر و مادر کسی که اینجا آشغال نریزد.

نکته مهم:

ایجابی گفتن  به این معنا نیست که همیشه از کلمات مثبت استفاده کنیم و هیچ کلمه منفی به کار نبریم ، بلکه منظور این است که مثلا وقتی یک وسیله جدید برای خانه خریدیم و فرزندمان  آن را دستکاری می‌کند و در حال خرابکاری است. با تکرار زیاد نگوییم: بچه دست نزن داری خرابش میکنی. بلکه با مهربانی بگوییم: بابا جون برو دفتر نقاشی‌ات را بیاور ، میخواهم با هم یک نقاشی خوشکل بکشیم بدو بابایی.