در زندگی انسان، نقش اعتقاد به اصل نبوت و امامت را میتوان در دو بعد بررسی کرد:
۱- آموزش امور دینی:
راه منحصر به فرد شناخت تعالیم و احکام دین، بعد از کلام خداوند، سخنان پیامبر (ص) و جانشینان بر حق ایشان است.
رفتار اولیای دین و معصومین علیهم السلام از اولین تا آخرین مرحله زندگی خانوادگی درس آموز و بسیار راهگشا است؛ مانند: گزینش همسر، مهریه و جهیزیه، مراسم ازدواج، آداب معاشرت در همه ابعاد، روش برخورد با فرزندان، همچنین برخورد با والدین و حتی آخرین دیدارها و توصیه ها در زندگی دنیا.[2]
توجه به عدالت خدا و اینکه هیچگونه ظلمی در حق هیچ موجودی نمی‌کند، زمینه شناختی برای مهار رفتاری اعضای خانواده فراهم می‌کند و هر چه این حالت قوی‌تر باشد مشکلات خانوادگی و فردی کمتر خواهد بود، و چنین افرادی به ناظر و داور بیرونی برای حل مشکلات نیاز نخواهند داشت؛ علامه طباطبایی ره در تفسیر المیزان در ذیل آیه ۴۰ سوره مبارکه نسا میفرمایند: " إِنَّ اللَّهَ لا یَظْلِمُ مِثْقالَ ذَرَّةٍ" کلمه (مثقال) به معناى وزن است، و کلمه (ذره) به معناى کوچکترین مورچه قرمز است، و یا به معناى تک غبارى است که در هوا معلق است، و به چشم دیده نمیشود[1].خدا حتی به اندازه سنگینی این چنین ذره‌ای هم به کسی ظلم نمی‌کند.
سوال مهم :
چرا خداوند به هیچ موجودی ظلم نمی‌کند؟
جواب :
دلیل آن روشن است زیرا ظلم و ستم معمولا یا بر اثر جهل است و یا احتیاج و یا کمبودهاى روانى، کسى که نسبت به همه چیز و همه کس عالم و از همه بی نیاز و هیچ کمبودى در ذات مقدس او نیست، ظلم کردن در باره او ممکن نیست نه اینکه نمیتواند ظلم کند و نه اینکه ظلم و ستم در مورد او متصور نباشد (آن چنان که طایفه اشاعره تصور کرده اند) بلکه در عین توانایى به خاطر اینکه حکیم و عالم است از ظلم کردن، خوددارى می‌نماید و هر چیز را در جاى خود در این جهان پهناور هستى قرار میدهد، و با هر کس طبق شایستگى و اعمالش رفتار می‌کند.[2]
مهمترین باور دینی، ایمان به خدا و یکتا پرستی است.توحید و خدا پرستی موجب می‌شود نگرش فرد به همه هستی و زندگی انسان، هدف‌دار و معنادار باشد و در رفتارها و زندگی خانوادگی با انسجام، وحدت رویه و آرامش عمل کند. " الَّذِینَ آمَنُوا وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِکْرِ اللَّهِ أَلا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ". اطمینان به معناى سکون و آرامش است، و اطمینان به چیزى به این است که آدمى با آن دلگرم و خاطر جمع شود.[1]
توجه به صفات خداوند از جمله رحمت و مهربانی، قدرت بی‌پایان، حمایت و کافی بودن برای مخلوقات خود از جمله انسانها ، آثار مثبت و سازنده‌ای بر زندگی فردی و خانوادگی دارد و زمینه پیشگیری و حل بسیاری از مشکلات را فراهم می‌کند.
از آثار ایمان و اعتقاد به خدا، توکل به خدا است یعنی اعتماد و تکیه کردن بر قدرت بینهایت او در همه امور زندگی، توکل بر خدا باعث تقویت اراده و کم اثر کردن عوامل مخل روانی شده و فرد را در کوشش برای حل مشکلات زندگی و رسیدن به تعادل و سازگاری، تواناتر می‌کند.[2]
برای مطالعه بیشتر:
برخورداری زن و شوهر از باورهای دینی مستحکم،در تحکیم روابط اعضای خانواده
تأثیر بسزایی دارد و بی‌بهره ماندن بعضی خانواده‌ها از این باورها، در همه مراحل
مشکلات متعددی در پی دارد که قرآن از آن به زندگی تنگ و سخت یاد می‌کند.۱
یاد خدا مایه آرامش جان، تقوا و شهامت است و فراموش کردن او مایه اضطراب و
ترس و نگرانى است.بنابراین ترک باورهای دینی، آرامش و لذت را از زندگی سلب می‌کند
و موجب اضطراب و حسرت می‌شود، هر چند فرد از مزایای مادی خوبی برخوردار باشد.
پژوهش های روانشناختی متعددی تأثیر اعتقادات دینی بر کسب آرامش و دوری از تنش را
نشان می‌دهند.2
