پذیرش نسبی فرزند از سوی والدین قبل از اینکه یک امر اخلاقی و یا یک مقوله فرهنگی باشد، یک پدیده حقوقی است؛ زیرا حیات، سلامت و سرنوشت یک انسان در ارتباط تنگاتنگی با تعیین نسبت او با والدینش به عنوان مسئول حمایت و مراقبت و محافظت او از خطرات و آسیب‌های زندگی دارد.
پیامبر گرامی اسلام می‌فرمایند: از جمله حقوق فرزند بر پدر آن است که نسبش را انکار ننماید.[1] هر مردی که فرزند خود را انکار کند در حالی که می‌داند از اوست، خداوند او را از رحمت خویش محروم می‌گرداند و در قیامت پیش همه آفریدگان از اولین تا آخرین، رسوایش می‌سازد.[2]
برای مطالعه بیشتر:
امید