کودک از بدو تولد تا مدت‌ها نمی‌تواند حتی ساده‌ترین نیازهای خود را فراهم کند و کاملا به والدین وابسته است. از این رو تأمین نیازهای فرزندان یکی از وظایف جایگاه پدری است.
سلامت و تندرستی کودک رابطه نزدیکی به تغذیه با شیر مادر دارد. در متون دینی سفارش زیادی به این مورد شده است. پیامبر گرامی اسلام صل الله و علیه وآله می‌فرمایند: هنگامی که فرزند در شکم مادر خود است، خداوند متعال روزی او را در پستان‌های مادرش قرار می‌دهد که یکی حکم نوشیدیی و یکی حکم غذا را دارد.[1]
سلامت روانی و جسمی کودک تنها در دامان مادر و با استفاده از شیر او تأمین میشود، این یک نکته ظریف و پیچیده‌ای است که نمی‌توان از آن غافل شد. امیر مومنان علی علیه السلام می‌فرمایند: شیری برای کودک با برکت‌تر از شیر مادر نیست.[2]
این تیتر و آوردن این موضوع تحت مساله وظایف کمی وسعت دادن بیش از حد به مساله وظایف نیست؟
نمیدونم تونستم منظورم را انتقال بدم یا نه