چرایی حرمت سقط جنین
خداوند عزیز متعال در سوره اسراء می‌فرماید: فرزندان خود را از ترس تهیدست شدن و از بین رفتن سرمایه، و حمله ور شدن سلطان فقر و فلاکت نکشید! زیرا که ما ایشان و شما را روزى می‌دهیم؛ حقّاً کشتن آنان گناهى بزرگ و خطائى سترگ است.[1]
این آیه و چندین آیه[2] دیگر دلالت بر حرمت قتل فرزند دارد؛ خواه فرزند بزرگ باشد خواه کوچک، خواه پسر باشد خواه دختر، خواه ناقص الخلقه و عقب افتاده باشد خواه تامّ الخلقه و کامل.
بچّه‌اى که از مادر متولّد گردد و نابینا و یا ناشنوا ، و یا دیوانه و مجنون باشد، و یا به هر گونه عیبى از عیوب و نقصى از نقائص مبتلا باشد، نه پدر و نه مادر، و نه دولت و نه حاکم، و نه هیئت پزشکى و نه غیرهم، حقّ کشتن و از بین بردن این بچّه را ندارند؛ خواه بوسیله آلت قتّاله باشد، خواه بوسیله تزریق داروى سمّى، خواه بوسیله استنشاق گاز، خواه بوسیله ذوب نمودن در اسید، خواه بوسیله اشعّه‌هاى مهلکه، و خواه به هر وسیله دیگرى که بعداً کشف شود.
اینها مخلوق خدا هستند. و خدا اذن و اجازه کشتن را نداده است. این کشتن، قتل نفس است. و در قتل نفس، خداوندِ خالق نفس، بین نفس انسانِ صحیح و معیوب، و زن و مرد، و مریض و سالم، و عاقل و مجنون، و کوچک و بزرگ فرقى نگذاشته است. و به قتل نفس عمدى هر طور باشد وعده خلود در آتش دوزخ را داده است[3].
نکته: البته اگر وجود فرزند باعث خطر جانی برای مادر باشد در این صورت جان مادر مقدم است.